Sigue un (breve) artículo que escribí sobre las 'concesiones' que hizo Raúl Castro en cuanto a los prisioneros políticos, un tema que volvió a darle cierto protagonismo a Cuba en las páginas internacionales de muchos periódicos. Personalmente, no sé qué pensar de estos pequeños pasos a los cuales tantos cubanos se han acostumbrado en los últimos años y que ilustran, según ellos, lo merecido que es el apodo del General: 'Líder Mínimo'.
Lo que sí sé es que a RC se le considera(ba) como más pragmático que su hermano mayor, implicando esto que la decisión de trasferir unos pocos presos a cárceles más cercanas de sus residencias o, en el caso de los enfermos, al hospital, sea prueba de pragmatismo. Todo es relativo, claro, y el pragmatismo a lo cubano puede ser relativamente pragmático dentro de los matizes de los gobernantes de la isla - sin serlo para quien no los observe...
De todos modos, Ernesto Vera Rodríguez, miembro del social-demócrata Arco Progresista y residente de Santiago, no parece impresionado por las promesas del gobierno. Vera Rodríguez, a quien hice una breve llamada telefónica - excelente la conexión - inició una huelga de hambre el día 18, acción no apoiada pero sí respetada por el Arco. Solidaridad, por una parte, con el disidente santaclareño Guillermo Fariñas quien ya pasó de 90 días sin comer; protesta, por otra parte, contra el proceso político a la raiz del cual él mismo, Vera, fue removido de su función de titular universitario - así me lo explicó el jurista.
A mí personalmente nunca me han gustado las huelgas de hambre como médio de presión. Aún así hay que reconocer que en el caso de Cuba algo estas acciones parecen haber generado: un frente inesperado de disidentes y opositores conocidos por su histórica dificultad en unirse por un lado, y por lo menos una inquietud difusa en los círculos oficiales por otro.
Como me dijo Vera: "Hasta unos incondicionales del régimen hoy día critican a La Habana por su trato de los presos." Me parece que tiene razón. Saludos, Lode
PS: He aquí el artículo tal como salió en De Morgen:
HAVANA. In Cuba kijkt de oppositie uit naar de overbrenging van zieke politieke gevangenen naar ziekenhuizen. Enkele dissidenten zullen ook naar cellen in hun thuisprovincie worden getransfereerd. Raúl Castro, wiens mensenrechtenbeleid nieuwe internationale kritiek oogstte na de dood van hongerstaker Orlando Zapata, maakte die belofte na gesprekken met de Kerk.
De verwachtingen zijn hoog, misschien al te hoog gespannen. Alleszins kijkt iedereen die op Cuba ook maar van ver iets met de interne oppositie of dissidentie te maken heeft, uit naar de daden die vorige week door woorden werden voorafgegaan: toen beloofde president Castro, na gesprekken met kardinaal Ortega, dat hij beterschap zou brengen in de situatie van een aantal politieke gevangenen. Van de 190 politieke gevangenen die de verboden (weliswaar getolereerde) Commissie voor de Mensenrechten en de Nationale Verzoening van Elizardo Sánchez als dusdanig geïdentificeerd heeft, zitten er 17 ver buiten hun woonplaats in gevangenissen en zijn er 25 ernstig ziek. Een aantal onder hen zou nu respectievelijk dichter bij huis in de cel worden gestopt, dan wel voor verzorging naar een ziekenhuis worden overgebracht. Van die tweede groep eist Guillermo Fariñas, journalist, psycholoog, dissident en sinds 90 dagen in hongerstaking, echter de onvoorwaardelijke vrijlating - al toont hij zich dezer dagen compromisbereid. Fariñas, die in een ziekenhuis in Santa Clara intraveneus gevoed wordt maar intussen al 15 kilogram lichter weegt, begon zijn actie daags na de dood van een andere hongerstaker – de politiek vrij onbeduidende maar symbolisch belangrijk geworden Orlando Zapata. Wie alvast niet in een gebaar van goodwill vanwege de regering gelooft, is de jurist en onlangs ‘om politieke redenen’ ont
slagen universiteitsprofessor Ernesto Vera Rodríguez. Rodríguez (30), van de sociaal-democratische Arco Progresista van de bekende opposant Manuel Cuesta Morúa (foto), krijgt voor zijn actie niet de steun maar wel het “respect” van zijn partij. Daarover gebeld in de Oost-Cubaanse stad Santiago, zegt Rodríguez: “Castro’s toegevingen stellen niets voor. Het is volstrekt belachelijk dat een basisrecht als medische verzorging in deze als een concessie wordt beschouwd. Wat de regering nu doet beantwoordt niet aan de wensen van het Cubaanse volk, noch aan die van het maatschappelijk middenveld. Ook de bemiddelingspogingen van de kerk zijn te schuchter en komen te laat.” Rodríguez ging niet alleen hongerstaken uit protest tegen zijn ontslag in het kader van een politieke zuivering, maar ook uit solidariteit met Fariñas. Van de 190 politieke gevangenen die Cuba telt, behoren er 53 tot de zogenaamde ‘Groep van 75’, die in 2003 gearresteerd werden. Een deel van de groep is onder meer om gezondheidsredenen vrijgelaten en in ballingschap gestuurd. (LD)
Lo que sí sé es que a RC se le considera(ba) como más pragmático que su hermano mayor, implicando esto que la decisión de trasferir unos pocos presos a cárceles más cercanas de sus residencias o, en el caso de los enfermos, al hospital, sea prueba de pragmatismo. Todo es relativo, claro, y el pragmatismo a lo cubano puede ser relativamente pragmático dentro de los matizes de los gobernantes de la isla - sin serlo para quien no los observe...
De todos modos, Ernesto Vera Rodríguez, miembro del social-demócrata Arco Progresista y residente de Santiago, no parece impresionado por las promesas del gobierno. Vera Rodríguez, a quien hice una breve llamada telefónica - excelente la conexión - inició una huelga de hambre el día 18, acción no apoiada pero sí respetada por el Arco. Solidaridad, por una parte, con el disidente santaclareño Guillermo Fariñas quien ya pasó de 90 días sin comer; protesta, por otra parte, contra el proceso político a la raiz del cual él mismo, Vera, fue removido de su función de titular universitario - así me lo explicó el jurista.
A mí personalmente nunca me han gustado las huelgas de hambre como médio de presión. Aún así hay que reconocer que en el caso de Cuba algo estas acciones parecen haber generado: un frente inesperado de disidentes y opositores conocidos por su histórica dificultad en unirse por un lado, y por lo menos una inquietud difusa en los círculos oficiales por otro.
Como me dijo Vera: "Hasta unos incondicionales del régimen hoy día critican a La Habana por su trato de los presos." Me parece que tiene razón. Saludos, Lode
PS: He aquí el artículo tal como salió en De Morgen:
Cubaanse oppositie sceptisch over beloften Raúl Castro
HAVANA. In Cuba kijkt de oppositie uit naar de overbrenging van zieke politieke gevangenen naar ziekenhuizen. Enkele dissidenten zullen ook naar cellen in hun thuisprovincie worden getransfereerd. Raúl Castro, wiens mensenrechtenbeleid nieuwe internationale kritiek oogstte na de dood van hongerstaker Orlando Zapata, maakte die belofte na gesprekken met de Kerk.
De verwachtingen zijn hoog, misschien al te hoog gespannen. Alleszins kijkt iedereen die op Cuba ook maar van ver iets met de interne oppositie of dissidentie te maken heeft, uit naar de daden die vorige week door woorden werden voorafgegaan: toen beloofde president Castro, na gesprekken met kardinaal Ortega, dat hij beterschap zou brengen in de situatie van een aantal politieke gevangenen. Van de 190 politieke gevangenen die de verboden (weliswaar getolereerde) Commissie voor de Mensenrechten en de Nationale Verzoening van Elizardo Sánchez als dusdanig geïdentificeerd heeft, zitten er 17 ver buiten hun woonplaats in gevangenissen en zijn er 25 ernstig ziek. Een aantal onder hen zou nu respectievelijk dichter bij huis in de cel worden gestopt, dan wel voor verzorging naar een ziekenhuis worden overgebracht. Van die tweede groep eist Guillermo Fariñas, journalist, psycholoog, dissident en sinds 90 dagen in hongerstaking, echter de onvoorwaardelijke vrijlating - al toont hij zich dezer dagen compromisbereid. Fariñas, die in een ziekenhuis in Santa Clara intraveneus gevoed wordt maar intussen al 15 kilogram lichter weegt, begon zijn actie daags na de dood van een andere hongerstaker – de politiek vrij onbeduidende maar symbolisch belangrijk geworden Orlando Zapata. Wie alvast niet in een gebaar van goodwill vanwege de regering gelooft, is de jurist en onlangs ‘om politieke redenen’ ont
slagen universiteitsprofessor Ernesto Vera Rodríguez. Rodríguez (30), van de sociaal-democratische Arco Progresista van de bekende opposant Manuel Cuesta Morúa (foto), krijgt voor zijn actie niet de steun maar wel het “respect” van zijn partij. Daarover gebeld in de Oost-Cubaanse stad Santiago, zegt Rodríguez: “Castro’s toegevingen stellen niets voor. Het is volstrekt belachelijk dat een basisrecht als medische verzorging in deze als een concessie wordt beschouwd. Wat de regering nu doet beantwoordt niet aan de wensen van het Cubaanse volk, noch aan die van het maatschappelijk middenveld. Ook de bemiddelingspogingen van de kerk zijn te schuchter en komen te laat.” Rodríguez ging niet alleen hongerstaken uit protest tegen zijn ontslag in het kader van een politieke zuivering, maar ook uit solidariteit met Fariñas. Van de 190 politieke gevangenen die Cuba telt, behoren er 53 tot de zogenaamde ‘Groep van 75’, die in 2003 gearresteerd werden. Een deel van de groep is onder meer om gezondheidsredenen vrijgelaten en in ballingschap gestuurd. (LD)
Interesante, tienes muy buenos contactos con Cuba
BeantwoordenVerwijderen