Ging de Cubaanse oppositie door een moeilijke conjunctuur wegens interne verdeeldheid, persoonlijke rivaliteiten, een gebrek aan consensus over de afstand jegens het regime (of jegens de Verenigde Staten) , infiltratie door Washington enzovoort, dan heeft ze nu een martelaar rond wie ze zich kan herenigen. De dood van Orlando Zapata is bijgevolg bijzonder vervelend voor Havana, getuige het feit dat zijn woonplaats Banes donderdag hermetisch door de politie afgesloten was, kwestie van pottenkijkers en demonstranten buiten te houden tijdens de begrafenis.Onderstaand een stukje dat ik daags na Zapata's overlijden voor De Morgen pleegde:
HAVANA. In een ziekenhuis in Havana is na een hongerstaking van 85 dagen de Cubaan Orlando Zapata (42) overleden. Zapata, die in 2003 aangehouden werd wegens ‘verstoring van de publieke orde en ongehoorzaamheid’, en door Amnesty International als politieke gevangene erkend wordt, protesteerde met zijn actie tegen het mensonwaardige gevangenisregime.
Orlando Zapata Tamayo, een Afrocubaanse metselaar uit het oosten van het land, stierf dinsdag in het Hermanos-Almeijeirasziekenhuis in Havana. Tot hij vorige week naar de hoofdstedelijke Combinado del Este-gevangenis werd overgebracht, voerde Zapata zijn hongerstaking in de gevangenis in Camaguey. Daar was hij in december met eten opgehouden uit protest tegen wat hij - onder meer - de “voortdurende slagen” door zijn bewakers noemde.
Alhoewel Zapata in 2003 werd opgepakt op het moment dat ook een bekende groep van 75 andere dissidenten in de cel gegooid werd, maakte hij van deze laatste geen deel uit. In eerste instantie werd Zapata tot drie jaar cel veroordeeld voor gebrek aan eerbied, verstoring van de openbare orde en ongehoorzaamheid. Naarmate zijn gedrag in de gevangenis echter weerspanniger werd, werd ook zijn straf verzwaard.
Bevestigt Zapata’s dood de mensenrechtenreputatie van een staat die onlangs nog zwaar bekritiseerd werd in een rapport van Human Rights Watch, dan toont het gebeuren ook aan hoe weinig het regime zich de voorbije jaren, sinds de terugtrekking van Fidel Castro uit het openbare leven in de zomer van 2006, geopend heeft. Ofschoon talrijke waarnemers de prille liberaliserende signalen van aanvang 2008 voor het teken namen dat Fidels broer Raul zich minder repressief zou opstellen, is twee jaar later duidelijk dat alles bij hetzelfde blijft.
Het feit dat de gezondheid van Fidel er inmiddels op verbeterd is en dat die laatste met figuren als Ramiro Valdés oude hardlijners weer aan zet kon brengen, duidt op de relatief geringe slagkracht van broer Raul. Valdés, die dikwijls met de repressie uit de jaren ‘60 en ‘70 geassocieerd wordt, is officieel misschien wel minister van Informatietechnologie, in realiteit is hij vooral de nieuwe nummer drie van het regime, de man ook die door de Venezolaanse president Hugo Chavez naar Caracas werd gehaald om daar “de energieproblemen op te lossen” (lees: “Chavez technieken bij te brengen ter controle van zijn opposanten”, zoals veel waarnemers stellen.)
“Dit is slecht nieuws voor de mensenrechtenbeweging op Cuba én voor de regering,” reageerde de bekende Cubaanse mensenrechtenactivist Elizardo Sanchez op Zapata’s dood. Zapata is na de jonge studentenleider en dichter Pedro Luis Boitel in de jaren ‘70 de tweede opposant die door een hongerstaking sterft. “Maar anders dan toen weet vandaag de hele wereld het,” aldus Sanchez.
In een interview met de bekende dissidente blogster Yoani Sanchez (geen familie van de eerste) beschuldigt Zapata’s moeder, Reina Luisa Tamayo, de regering van “moord met voorbedachten rade”.
Saludos, Lode
HAVANA. In een ziekenhuis in Havana is na een hongerstaking van 85 dagen de Cubaan Orlando Zapata (42) overleden. Zapata, die in 2003 aangehouden werd wegens ‘verstoring van de publieke orde en ongehoorzaamheid’, en door Amnesty International als politieke gevangene erkend wordt, protesteerde met zijn actie tegen het mensonwaardige gevangenisregime.
Orlando Zapata Tamayo, een Afrocubaanse metselaar uit het oosten van het land, stierf dinsdag in het Hermanos-Almeijeirasziekenhuis in Havana. Tot hij vorige week naar de hoofdstedelijke Combinado del Este-gevangenis werd overgebracht, voerde Zapata zijn hongerstaking in de gevangenis in Camaguey. Daar was hij in december met eten opgehouden uit protest tegen wat hij - onder meer - de “voortdurende slagen” door zijn bewakers noemde.
Alhoewel Zapata in 2003 werd opgepakt op het moment dat ook een bekende groep van 75 andere dissidenten in de cel gegooid werd, maakte hij van deze laatste geen deel uit. In eerste instantie werd Zapata tot drie jaar cel veroordeeld voor gebrek aan eerbied, verstoring van de openbare orde en ongehoorzaamheid. Naarmate zijn gedrag in de gevangenis echter weerspanniger werd, werd ook zijn straf verzwaard.
Bevestigt Zapata’s dood de mensenrechtenreputatie van een staat die onlangs nog zwaar bekritiseerd werd in een rapport van Human Rights Watch, dan toont het gebeuren ook aan hoe weinig het regime zich de voorbije jaren, sinds de terugtrekking van Fidel Castro uit het openbare leven in de zomer van 2006, geopend heeft. Ofschoon talrijke waarnemers de prille liberaliserende signalen van aanvang 2008 voor het teken namen dat Fidels broer Raul zich minder repressief zou opstellen, is twee jaar later duidelijk dat alles bij hetzelfde blijft.
Het feit dat de gezondheid van Fidel er inmiddels op verbeterd is en dat die laatste met figuren als Ramiro Valdés oude hardlijners weer aan zet kon brengen, duidt op de relatief geringe slagkracht van broer Raul. Valdés, die dikwijls met de repressie uit de jaren ‘60 en ‘70 geassocieerd wordt, is officieel misschien wel minister van Informatietechnologie, in realiteit is hij vooral de nieuwe nummer drie van het regime, de man ook die door de Venezolaanse president Hugo Chavez naar Caracas werd gehaald om daar “de energieproblemen op te lossen” (lees: “Chavez technieken bij te brengen ter controle van zijn opposanten”, zoals veel waarnemers stellen.)
“Dit is slecht nieuws voor de mensenrechtenbeweging op Cuba én voor de regering,” reageerde de bekende Cubaanse mensenrechtenactivist Elizardo Sanchez op Zapata’s dood. Zapata is na de jonge studentenleider en dichter Pedro Luis Boitel in de jaren ‘70 de tweede opposant die door een hongerstaking sterft. “Maar anders dan toen weet vandaag de hele wereld het,” aldus Sanchez.
In een interview met de bekende dissidente blogster Yoani Sanchez (geen familie van de eerste) beschuldigt Zapata’s moeder, Reina Luisa Tamayo, de regering van “moord met voorbedachten rade”.
Saludos, Lode
