De situatie van de mensenrechten op Cuba is niet alleen de "ergste op het Amerikaanse continent", zegt de Cubaanse Commissie voor de Mensenrechten en Nationale Verzoening (CCDHRN), ze is ook in geen enkel opzicht verbeterd. In de eerste helft van dit jaar werden 532 dissidenten door de autoriteiten aangehouden of (voor beperkte tijd) vastgezet. Maar volgens de CCDHRN ligt "het reële cijfer veel hoger". Het aantal door de CCDHRN erkende politieke gevangenen is intussen gestegen van 205 tot 208. De lichte verbetering die de organisatie van Elizardo Sánchez (© foto Cuba Encuentro) grosso modo sinds het aantreden van Raúl Castro vastgesteld had, is al weer verleden tijd.De tekst onderstreept ook dat "diegenen die hoopten op verandering met de komst van Raúl Castro uiterst ontgoocheld zijn" en beschuldigt de oud-minister van defensie van "een taktiek van politieke repressie met laag profiel, op grond waarvan tot systematische arrestaties wordt overgegaan die meerdere uren of enkele dagen duren".
Tekenend voor de teruggekeerde repressie is het lot van voormalige toplui als Carlos Lage en Felipe Pérez Roque (zie mijn commentaren van enkele posts geleden), die op één maart als het vuil van de straat op de stoep gezet werden, nadat ze eerst maanden lang aan elektronisch toezicht onderworpen waren geweest. Niet minder tekenend is dat het aangekondigde partijcongres nu toch niet doorgaat, alsof ieder potentieel debat gesmoord moet worden, of nog, alsof de richtingloosheid en uitgeputte inspiratie van het Cubaanse project het licht van de buitenwereld niet verdragen.
Twee groepen hebben de macht in handen, daar op Cuba, maar eigenlijk vallen ze over bijna de hele lijn met elkaar samen: hoogbejaarde mannen en militairen. Voor de rest lijkt Raúl Castro geen mens meer te vertrouwen.
Conclusie? Cuba zit in een vacuüm tussen wat geweest is en wat nog komen moet. In afwachting dat het fluitsignaal gaat en de broers Castro, de ene of de andere, de pijp aan Maarten geven, klampen hun oude vingers zich vast aan het zwalpende wrakhout dat van de Revolutie overgebleven is. Vorig jaar zagen de dingen er nog goed uit, er zat tenminste nog dynamiek in het beleid, maar mijn relatieve optimisme van toen heeft intussen plaats gemaakt voor herinneringen uit de vroege jaren tachtig, toen in de Sovjetunie Andropov en Tsjernjenko hun doodsstrijd nog wat rekten en het alles trillende lippen, bevende handen en broze stemgeluiden waren die ons uit Moskou bereikten...
Ik blijf hopen dat er ergens in een Havaanse lade een toekomstplan klaar ligt dat de Cubaanse burgers uitzicht op beterschap geeft, en een democratisch in plaats van marxistisch-lenistisch socialisme voorbereidt. Want ja: in de Cubaanse grondwet staat dat Cuba eeuwig socialistisch moet blijven, maar wat helemaal onder socialisme moet worden verstaan, heeft de revolutie nooit wettelijk vastgelegd. Dat schept natuurlijk ruimte voor politieke creativiteit... Vamos a ver, pero de momento no vemos nada.
Tekenend voor de teruggekeerde repressie is het lot van voormalige toplui als Carlos Lage en Felipe Pérez Roque (zie mijn commentaren van enkele posts geleden), die op één maart als het vuil van de straat op de stoep gezet werden, nadat ze eerst maanden lang aan elektronisch toezicht onderworpen waren geweest. Niet minder tekenend is dat het aangekondigde partijcongres nu toch niet doorgaat, alsof ieder potentieel debat gesmoord moet worden, of nog, alsof de richtingloosheid en uitgeputte inspiratie van het Cubaanse project het licht van de buitenwereld niet verdragen.
Twee groepen hebben de macht in handen, daar op Cuba, maar eigenlijk vallen ze over bijna de hele lijn met elkaar samen: hoogbejaarde mannen en militairen. Voor de rest lijkt Raúl Castro geen mens meer te vertrouwen.
Conclusie? Cuba zit in een vacuüm tussen wat geweest is en wat nog komen moet. In afwachting dat het fluitsignaal gaat en de broers Castro, de ene of de andere, de pijp aan Maarten geven, klampen hun oude vingers zich vast aan het zwalpende wrakhout dat van de Revolutie overgebleven is. Vorig jaar zagen de dingen er nog goed uit, er zat tenminste nog dynamiek in het beleid, maar mijn relatieve optimisme van toen heeft intussen plaats gemaakt voor herinneringen uit de vroege jaren tachtig, toen in de Sovjetunie Andropov en Tsjernjenko hun doodsstrijd nog wat rekten en het alles trillende lippen, bevende handen en broze stemgeluiden waren die ons uit Moskou bereikten...
Ik blijf hopen dat er ergens in een Havaanse lade een toekomstplan klaar ligt dat de Cubaanse burgers uitzicht op beterschap geeft, en een democratisch in plaats van marxistisch-lenistisch socialisme voorbereidt. Want ja: in de Cubaanse grondwet staat dat Cuba eeuwig socialistisch moet blijven, maar wat helemaal onder socialisme moet worden verstaan, heeft de revolutie nooit wettelijk vastgelegd. Dat schept natuurlijk ruimte voor politieke creativiteit... Vamos a ver, pero de momento no vemos nada.
Saludos, L.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten