Exit Pérez Roque...

Amigos,

In een interview met Roel Wauters voor Metro (zie hiernaast) ga ik in op de persoon van Raúl Castro. Daags na het gesprek kondigde 'Castro Segundo' toevallig een cruciale herschikking van zijn regering aan. Het opvallendst is dat minister van Buitenlandse Zaken Felipe Pérez Roque van zijn taak 'ontlast' wordt.

Erg doorzichtig zijn de Havaanse cenakels niet en menig insider van het bestel zal zich nog maar eens verkneukelen bij het lezen van de vele interpretaties waartoe de omgooi aanleiding zal geven.

Niettemin een gok: Pérez Roque, voormalige privé-secretaris van Fidel en speerfiguur van de jonge garde die 'El Comandante en Jefe' eind de jaren negentig in stelling bracht (vanwege hun ideologische zuiverheid en gedrevenheid in de Ideeënstrijd ook wel 'Jonge Taliban' genoemd), was te fidelistisch voor het raulisme.

De machtsstrijd tussen deze twee blokken wordt officieel dan wel ontkend, in werkelijkheid is hij al jaren bezig. In mijn ogen is dit het meest aperte voorbeeld van de hevigheid ervan.
Het was me al enkele maanden opgevallen hoezeer Pérez Roque buiten beeld bleef op een moment waarop uitgerekend het Cubaanse buitenlandbeleid zo prominent in de kijker liep, en zeker de multilateralisering ervan.

Misschien was de - in diplomatieke kringen nochtans bijzonder gewaardeerde - Pérez Roque te bipolair, te on-Amerikaans, te pro-Venezolaans, te veel een Trojaans Paard van Fidel - ik denk maar even terwijl ik schrijf.

Een andere tendens die achter de herschikking zichtbaar wordt, is de verdere militarisering van het apparaat. Raúl heeft duidelijk een nieuwe aanzet gegeven tot het verstevigen van zijn eigen inner circle, die leden van 's lands soldateske in wie hij het hoogste vertrouwen stelt voor de zo nodige activering van de economie. Het is, toegegeven, een complete paradox dat juist de oude knarren (en generatiegenoten van Raúl) voor dat doel ingeschakeld worden.

De herschikking van 02/03/2009 is een van de ingrijpendste sinds Raúl Castro een jaar geleden volwaardig aan de macht kwam en lijkt het strategisch voordeel definitief in zijn richting te doen kantelen.

Eerlijk, ik vraag me af hoe Fidel zich vandaag voelt - al zou hij eigenlijk gerustgesteld moeten zijn: nu het pleit zo stilaan beslecht raakt, wordt de kans geringer dat beide stromingen zich na Fidels dood alsnog in de haren vliegen en de revolutie aan onenigheid tenonder gaat - zowel vanuit fidelistisch als raulistisch perspectief het worst case scenario.

Saludos a todos.